Teresa Rachwał

utalentowana malarka, osoba twórcza, dobry człowiek.

Przez wiele lat pokonywała ograniczenia związane z długotrwałą chorobą serca

i żyła pełnią pasji twórczej.

W 1976 r. otrzymała dyplom ukończenia studiów i tytuł magistra inżyniera na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej.

W 1987 r. otrzymała uprawnienia do wykonywania zawodu artysty plastyka z Ministerstwa Kultury i Sztuki na podstawie przedstawionego dorobku twórczego.

W 1987 i 1990 otrzymała wyróżnienia w Międzynarodowym Konkursie Sztuki Miniaturowej w Toronto organizowanym przez Dell Bello Gallery i rząd prowincji Ontario w Kanadzie.

W 1991 r. za malarstwo i wypowiedź poetycką – związane z tematem „Park miejski jako spotkanie kultury z naturą” – otrzymała główną nagrodę w dziale „Wystawa” na czwartym Międzynarodowym Biennale Architektury w Krakowie zorganizowanym przez architekta Romualda Loeglera oraz SARP. W jury międzynarodowym byli wówczas wrocławscy architekci – Jadwiga Grabowska-Hawrylak i Marian Stanek.

1991 za pracę na IV MBA w Krakowie otrzymała Nagrodę Miasta Krakowa od prezydenta miasta.

W 1992 r. wzięła udział w berlińskiej wystawie zorganizowanej przez arch. Eckharda Feddersena – sędziego w Międzynarodowym Biennale Architektury w Krakowie, profesora Szkoły Sztuki i Architektury w Berlinie

Jej prace prezentowano w wielu galeriach, zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Była stypendystką Ministerstwa Kultury i Sztuki. Dzieła Teresy Rachwał pokazywano na wystawach w Berlinie, Hamburgu, Wrocławiu; brała udział w wystawach zbiorowych aukcji charytatywnych (Warszawa, Kraków). Od wielu lat Jej twórczość stanowi oprawę plastyczną dyplomów i nagród wręczanych przez SARP Wrocław.

Obrazy Teresy Rachwał są fascynującą przygodą zarówno dla twórcy, jak i odbiorcy, wyprawą do przestrzeni filtrowanych niebywałą wrażliwością autorki i jej specyficzną wizją rzeczywistości. Pozornie naiwne, dotykają istoty duszy.

Są zabawne i wzruszające. Jej twórczość charakteryzuje uczciwość, emocjonalność, doświadczenie i wysoka kultura artystyczna.

Koleżanka Teresa Rachwał pozostanie w naszej pamięci jako utalentowana Artystka i Przyjaciółka.

Zarząd Oddziału SARP Wrocław

oraz koleżanki i koledzy architekci

Szanowni Państwo,

Przyjaciele i Bliscy Teresy,

To przykra wiadomość i bolesna także dla mnie i wszystkich, którzy ją znali i bliżej poznali.

Pani Teresa Rachwał pozostanie w moich osobistych żywych wspomnieniach jako Osoba, która jak niestrudzony Pielgrzym troszczyła się, aby nie stać w miejscu, tylko wspinać na życiowej i artystycznej drodze. Pomimo iż świat współczesny nie lubi Indywidualności, które czasami nie nadążają za codziennością walcząc z szarością zwykłego dnia.

Podobnie jak wielu z Państwa odkrywałem w schorowanym organizmie Pani Teresy wiele ludzkiej empatii, wrażliwości i akceptowaliśmy dokonywane wybory i cele.

Jako lekarz, kardiochirurg, pomogłem przed wieloma laty zreoperować zastawkę mitralną serca u Pani Teresy, a później, już we Wrocławiu po jej powrocie do domu, powierzyłem jej opiekę medyczną mojemu zdolnemu wychowankowi dr. Skibie.

Żałujemy bardzo jej przedwczesnego odejścia od nas żyjących.

Pozostaje w nas wyrazista pamięć o Osobie wrażliwej na bliźnich, zdolnej artystce.

Niechaj Bogu swoimi rysunkami upiększy niebo, a nam na ziemi przypomina o empatii i harmonii.

Z wyrazami współczucia wobec Bliskich i Przyjaciół p. TERESY RACHWAL

z pamięcią w modlitwie

Marian Zembala

Zabrze, 21 marca 2021

Tabula rasa

                                                                Teresie

Światło się we we mnie trudzi, a muszę

jeszcze ogród podeprzeć głogiem, aby ziemia

nie przylgnęła do mojej palety, głęboko

osadzają się we mnie martwe liście, warstwa

po warstwie wypełniają szczeliny w parapecie,

wiem coś o tym, zabrały mi ojca; chodził po ogrodzie

i nagle zniknął, jak kometa, a ja do dzisiaj

malując puste domy, szukam go daremnie,

stąd mój strach turla kule gliny i wciska mi pod próg,

leczę księżyc lubczykiem, słońce witam

kładąc głowę na rynnie, żeby nie świeciło mi w oczy,

kolory zlewają się w jedną długą wstęgę,

cucę wodę w kałuży kozieradką, aby została ze mną

na dłużej, a tu nic, tylko pokrzywy jak zmarszczki

pylą od rana, nie mogę oddychać, próbuję rysować

dom postawiony kominem do góry, moja

architektura bierze się z odwiecznej potrzeby

zgłębiania nieodkrytego bogactwa tego świata,

jestem ćmą, żyję nocą, rozmawiam z duchem Nema,

cisną mnie okna w skronie, są za duże, rozpierają się

w ramach jak niedokończone obrazy, wolę

zamiast ludzi wpuszczać za próg małe smugi światła,

aby zległy przy mnie jak bezpańskie koty,

na wyciągnięcie pędzla ogród przychodzi do mnie

w gości, mam tylko odrobinę mniszka

i liście łopianu, wschody i zachody słońca

zlały się w jeden obraz, blejtram świtu

próbuje wejść na stałe w moje życie, jest za późno,

ja potrzebuję żywego człowieka, a tu samotność

wgryzła się w moje swetry, nitki uwierają mnie

wzdłuż ściegu, nie wiem jedynie

z której strony przyjdzie po mnie wiosna,

a przecież muszę jeszcze wszystko nazwać od początku.

17.03.2021